We zijn Scheppers… hoe vaak horen we deze woorden niet langskomen? En ook nu word ik weer met die woorden geconfronteerd.
Ik heb een oud boek uit de kast getrokken, want ik ben mijn boekenkast aan het opschonen en sommige boeken wil ik, voordat ik ze wegdoe, toch nog wel een keertje lezen. En zo viel mijn keus op “Een ongewoon gesprek met god”, een boek wat ik zo’n 25 jaar geleden voor het eerst las.
Nu herlees ik het, ik herlees dezelfde woorden die ik destijds ook gelezen heb. Alleen, ik voel dat ik die woorden nu heel anders lees, dat ik ze veel dieper kan toelaten.
Met regelmaat word ik getroffen door bepaalde passages die me tot nadenken stemmen, tot reflecteren aanzetten en zo komt ook de gedachte dat we de schepper zijn van onze werkelijkheid en dat het leven zich niet anders aan ons kan voordoen dan op de manier waarop wij denken dat dit gebeurt, aan mij voorbij.
En terwijl ik over deze woorden mijmer, dwalen mijn gedachten af naar hetgeen ik nog zo regelmatig op FBboek tegenkom… het niet wakker zijn van mensen. En ik realiseer me op basis van de woorden die God tot Neale Walsch sprak, dat degene die zijn medemens nog steeds als niet wakker bestempelt, hiermee tegelijkertijd de niet wakkeren schept. Anders zou hij/zij dit niet kunnen ervaren.
Dus door anderen als niet wakker te bestempelen zijn we tegelijkertijd de schepper van degenen die niet wakker zijn. Dat is misschien een hele diepgaande gedachte, het besef dat we om te kunnen oordelen, we op een heel diep en onbewust niveau gebeurtenissen hebben gecreëerd om over te oordelen. Anders gezegd: dader en slachtoffer zijn één en dezelfde.
En dit gegeven is bij beschouwing in zoveel facetten door te trekken. Een arts die weliswaar op een onbewust niveau, tegelijkertijd zijn patiënten schept om de ervaring van artsenij op te kunnen doen. Het brengt een opmerkelijke vicieuze cirkel teweeg.
An de andere kant het besef dat ik het nog altijd zelf ben, die bepaalt in hoeverre ik mij als patiënt gedraag en deel van dit medisch systeem uitmaak.
Als ik in deze naar mezelf kijk en mijn relatie tot artsen, dan ben ik al vroeg in mijn leven tot de conclusie gekomen dat een huisarts mij niet zo heel veel te bieden heeft. Dit wil niet zeggen dat ik nooit bij de huisarts kom, want toen ik afgelopen november uit Egypte kwam en de pijn in mijn enkel maar bleef aanhouden, vond ik het toch wel verstandig om even een foto te laten maken, zodat ik wist waar ik “stond”.
Maar dan is het vervolgens mijn eigen keuze hoe met het scheurtje in mijn enkel om te gaan. Dus in tegenstelling tot de in het ziekenhuis aangebrachte brace, die mij weliswaar steun gaf, maar ook veel beknelling – de brace die ik ’s nachts en bij het douchen af mocht doen – koos ik ervoor om mijn voet met een rekverband te ondersteunen.
Dus we creëren omstandigheden – scheppen – en kiezen er vervolgens voor hoe we ons ten opzichte van deze omstandigheden willen verhouden. En zo probeer ik overal mijn eigen weg in te vinden.
Toch blijft het mij bezighouden … dat alles wat we waarnemen in die buitenwereld…, dat wij het zelf zijn, die niet alleen bepalen hoe we ons daartoe verhouden, maar dat we ook ten diepste bijdragen aan de creatie ervan; aan de creatie van dat boeiende, maar soms ook ingewikkelde toneelstuk, dat we met z’n allen spelen.
En nogmaals, reflecterend blijf ik hangen bij de woorden: we hebben ten diepste alles zelf gecreëerd, en het enige wat we kunnen is zelf bepalen hoe we ons ertoe verhouden in het besef dat zo lang we anderen niet wakkeren blijven noemen, we ook de niet wakkeren scheppen, omdat we anders het niet wakker zijn niet kunnen ervaren. Dus het is aan onszelf of we ergens een eind aan willen maken. Dat waren gisteravond mijn laatste gedachten.
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne ❤
