Datgene wat belangrijk voor je is, waar je je emotioneel bij betrokken voelt en gevoelsmatig in investeert (soms heel veel in investeert) – juist datgene kan je zo diep raken, zo onverbiddelijk kneuzen, wanneer de dingen anders lopen dan je had verwacht. Dan heb je een enorme kater, je voelt je diep teleurgesteld. Opeens klopt het innerlijke plaatje, het innerlijke beeld, zoals je je dat had voorgesteld, niet meer en moet je gaan bijstellen…
Vaak is het fijn wanneer er dan iemand is die even naar je wil luisteren, die je uit laat praten, omdat die iemand weet dat de kurk uit de fles moet, dat er ruimte moet komen, ademruimte… Niet voor niets heet het lucht geven aan je emoties. Je hart – vervuld van pijn – kan zo weer een beetje ontdooien.
Wanneer je zakt voor je examen, terwijl je er zo je best voor hebt gedaan… Wanneer je huwelijk eindigt in een scheiding, terwijl je er samen zo hoopvol aan begon… Wanneer de uitslag van een medisch onderzoek veel harder aankomt, als waar je rekening mee had gehouden…
Wanneer je verwachting, al dan niet reëel, niet uitkomt, dan roept dat een gevoel van teleurstelling, van desillusie bij je op. Je ervaart een innerlijke pijn en een heel natuurlijke reactie op die pijn is dat je je ertegen gaat afzetten. Je wilt niet voelen wat je eigenlijk voelt, omdat het zo onbehaaglijk is, zo onverdraagzaam. En voordat je het goed en wel weet is de pijn gecamoufleerd en treedt het oorspronkelijke gevoel, de pijn naar buiten met een ander jasje aan…
Onze innerlijke klerenkast hangt vol met camouflagekleding. Voor iedere gelegenheid een outfit om de pijn mee te maskeren. Onze pijn wordt weggewerkt in jasjes van boosheid, bitterheid, sarcasme en cynisme of in jasjes van beschuldigingen, zieligheid, gekwetstheid, isolement of bravoure.
En als deze maskerade te lang duurt, dan stolt de pijn en wordt die vaak hard en verbitterd. Verharde pijn misvormt ons. En soms moeten we er duidelijk op worden gewezen dat dit overlevingsmechanisme een doodlopend spoor is. Dat wij onszelf als mens daarmee onrecht aandoen en onszelf en anderen in onze nabije leefomgeving daardoor tekort doen.
Wanneer tegenslag en teleurstelling zich in ons leven opstapelen en deze niet goed worden verwerkt, dan kunnen we geleidelijk een houding vol van kritiek, negativiteit en bitterheid aannemen. Een kenmerk hiervan is, dat we de schuld het liefst afschuiven op anderen om zelf maar buiten schot te blijven en om niet verantwoordelijk te hoeven zijn voor ons eigen voelen, denken en handelen. Vroeger of later breken deze verdedigingsmechanismen ons op. Ze staan bevredigende intermenselijke relaties in de weg. Ze blijken niet doeltreffend te zijn. En noodgedwongen of vrijwillig moeten we een keuze maken. Terug naar af…
Pantser je niet tegen het verdriet van het mens-zijn. “Wie zich pantsert tegen de pijn, zal nooit getroost kunnen zijn!”
Indien je het aandurft de echte pijn, de pijn waar het werkelijk om draait, te benoemen en toe te laten, dan kun je leren innerlijke genezing te ontvangen en troost toe te laten.
Het is ook niet gemakkelijk om diep weggemoffelde emoties op het spoor te komen. Daar hebben we soms even hulp bij nodig om onze oorspronkelijke pijn weer voelbaar, tastbaar en levend te maken voor onszelf.
Om te kunnen verwerken is het nodig dat we leren luisteren naar onszelf en naar ons lichaam waarin de pijn ligt opgeslagen. Soms vertelt ons lichaam aan de hand van kwalen, datgene wat wij nog niet hardop kunnen of durven uitspreken Zoals moeilijkheden mogelijkheden kunnen worden, zo kunnen teleurstellingen in ons leven dienen als opstapjes om jezelf beter te leren kennen, om thuis te leren komen bij jezelf.
We denken te weten wat goed voor ons is. We hebben onze verwachtingen en hoop gesteld op mensen, werk, carrière, geld, (misleidende) beloftes, genotszaken om maar een paar voorbeelden te noemen. En daarin de bron van het leven gezocht. Op den duur komen we bedrogen uit. Ons gevoel van teleurstelling en onze negatieve emoties fungeren dan in wezen als waarschuwingssignalen dat we onze blik in eerste instantie verkeerd hebben gericht. We hebben onze vervulling gezocht in uiterlijke zaken in plaats van naar binnen te keren en de bron, de liefde, in onszelf te zoeken.
En al weet je dat je nog vele malen zult worden teleurgesteld, durf met vallen en opstaan het risico weer aan, omdat er een weg is door de pijn heen. Die weg leidt naar binnen… naar de liefde in jezelf!
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne
