Regelmatig wordt mij de vraag voorgelegd…
“Als alles één is, er geen afgescheidenheid bestaat, hoe bewaak en bescherm ik dan mijn persoonlijke ruimte? Wat heb ik dan te bewaken en te beschermen?”
Eerder heb ik een blog geschreven over het gegeven dat er geen ander is. Wanneer dit het uitgangspunt is, houdt het in dat er NIETS te beschermen en te bewaken valt, helemaal NIETS.
Hoewel dit antwoord eenduidig en volledig is, is de onderbouwing ervan beslist een lastiger gegeven.
Laat ik beginnen om te stellen dat de gedachte over een persoonlijke ruimte een constructie van je denken, een verzinsel is. Er is maar één bewustzijn en alles maakt hier deel van uit. Dit betekent dat, zodra je een gedachte over een persoonlijke ruimte ventileert, jouw denken ogenblikkelijk afgescheidenheid creëert.
Toen mijn vriendin en ik tijdens een vakantie in Oostenrijk op het balkon van ons vakantie-appartement naar de landende parasailers stonden te kijken, riep ze plotseling bij het langskomen van een oudere vrouw die met behulp van twee wandelstokken haar dagelijkse rondje maakte uit: “Kijk, daar loop jij!” Een fractie van een moment keek ik mijn vriendin verbluft aan tot het muntje viel. Immers wanneer het gegeven dat er maar één bewustzijn is, het feitelijk uitgangspunt is, dan loop ik daar inderdaad ook.
Dan is er niets en niemand meer buiten mij.
Een zinvol uitgangspunt om eens mee te gaan “spelen” op elk moment dat “iemand” het in “jouw leven” moeilijk maakt.
In de synchroniciteit om tot verduidelijking, onderbouwing van mijn antwoord te komen kwam vervolgens ook nog een tekst met als titel: “Energiezuigers? Wat is dat?” mijn e-mail box binnen. Een tekst, welke voor de hand liggend werd afgesloten met het advies om je af te schermen door jezelf in een bol van licht te plaatsen om zo je eigen energie te behouden.
Hierbij ontken ik niet dat je als mens geen energie kan verliezen. Er zijn zeker momenten dat mensen eindeloos hun verhaal willen vertellen, over hun problemen willen praten, om aandacht vragen of die niet de (volledige) verantwoordelijkheid voor hun angst, pijn of andere ellende nemen.
We kennen dit energieverlies allemaal.
Maar…de grote vraag is ook hier weer… waarom heb jij er moeite mee? Wat spiegelt het jou?
Want, wil jij diep van binnen ook niet dat die ander de moeite neemt om eens werkelijk naar jouw pijn en zorgen te luisteren, oprecht interesse in wie jij bent te tonen.
Dus heeft je energieverlies niet te maken met de weerstand die vanuit jouw verlangen allengs groeit? Hoe meer weerstand, hoe groter je energieverlies.
Kijk in dit kader eens naar de bomen in de natuur. Wanneer het stormt, buigen ze in de wind mee, oftewel ze bieden geen weerstand.
De mens handelt meestentijds precies andersom. Zodra je geduwd wordt, ga je terug duwen in plaats van mee te bewegen.
Er is een hele mooie quote voorhanden… vind het natuurlijk verloop en ga erin mee, dan voeg je je naar de kracht van de natuur.
Dus … “Trek als je geduwd wordt; duw als er aan je getrokken wordt!”
Ik wil mijn woorden afsluiten met delen, dat ik mij zelf nooit en te nimmer afsluit. Ik zet geen bol van licht om mijzelf heen, geen roos voor mijzelf neer of wat dan ook. Als ik energie lek, dan is dit maar zo. In ieder geval reden voor zelfonderzoek…
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne
