Maak het niet persoonlijk…

Maak het niet persoonlijk, tenzij…

Wanneer een medemens het nodig vindt om zijn/haar ongenoegen richting jou te uiten, weet dan dat te allen tijde niets van dit alles, dus werkelijk helemaal niets, van jou is en dat het al helemaal niet persoonlijk is. Het zegt alleen iets over waar die persoon zelf in zit en wat hij of zij niet wil erkennen en herkennen van zichzelf. Je bent slechts een spiegel voor de verwachtingen, overtuigingen, blinde vlekken, welke de ander op jou projecteert.
Maar … mocht het ongenoegen van de ander je raken, wees dan eerlijk en besef dat er ook nog iets in jezelf om er- en herkenning vraagt. 

Maak het niet persoonlijk, er is namelijk … geen ander 

Wanneer wij beiden een boom zien, dan weten we op grond wat ons is geleerd over de vorm en de kleur van de bladeren of het een beuk of eik is. Hierover zullen we het beiden waarschijnlijk wel met elkaar eens zijn. 
Onze beleving van de boom zal echter wezenlijk van elkaar verschillen… onze beleving over de grootte van de boom, de dikte, het wortelstelsel, mooi of lelijk, etc. maakt dat we geen van beiden dezelfde boom zien.
Op grond van dit gegeven weten we dus nooit of we wel dezelfde boom waarnemen en mag je op basis van onze individuele waarneming constateren dat we nooit en te nimmer dezelfde boom waarnemen en kunnen waarnemen.

De waarneming van een medemens is op deze zelfde basis gestoeld. Een medemens is net als de boom “niets”, maar wij “labelen” of “maken” hem/haar tot iets op basis van onze persoonlijke overtuigingen, verwachtingen, verlangens, gehechtheden, beoordelingen, etc. welke je – net als bij de boom – op de ander projecteert. 

Dus nogmaals niets of niemand is uit zichzelf ook maar iets, tot het moment dat jouw denken zich ermee gaat bemoeien.

Dit heeft als consequentie…dat
als een ander jou verwijt dat je over zijn of haar grenzen heen gaat (en je kunt hier werkelijk van alles, elke constatering, invullen), dan is dit op basis van het voorgaande per definitie niet waar! Zeker niet waar de ander ook nog eens emotioneel geraakt wordt.

Jij bent slechts de spiegel waarin de ander zich kan herkennen.
Betrokkene zou zichzelf dientengevolge twee vragen dienen te stellen, namelijk..
1) Waarin ga ik over mijn eigen grenzen heen?
2) Waarin ga ik over de grenzen van anderen heen?

Of…

1) Wat krijg ik niet van de ander en heb ik mijzelf te geven
2) Wat mag ik aan anderen gaan geven

Dit zijn de twee cruciale vragen.

Neem de ander als voorbeeld om jezelf hierin stilletjes te oefenen.
Maar werk je eigen stukken – minder gemakkelijk om te doorzien en onderkennen – hiermee uit. 
Alles wat je ergert, irriteert of raakt – elke conclusie hierin – is van jezelf…!!!

Je kunt niets zien wat niet van jou is… Als het niet van jou is, zie je het niet of heb je nergens last van…

Ik zeg niet dat het gemakkelijk is, het lukt mij ook nog niet altijd. Maar ik zet mij zelf wel ten volle in om dit ook op mijzelf toe te passen. En dat is al heel wat…

NB: En vergeet nooit, nooit dat er liefde aan ten grondslag ligt. We werken met en aan elkaar uit.

Maak het niet persoonlijk, er is namelijk … geen ander

Wanneer mensen geraakt worden – omdat jij de spiegel voor hen bent, waarin ze zichzelf (kunnen) herkennen – komt het veelvuldig voor dat ze zich afsluiten en in het uiterste geval zelfs uit het contact, uit de verbinding stappen, hetgeen heel pijnlijk kan zijn.

Een aantal jaren geleden las ik in een boek dat de auteur iemand in haar leven was tegengekomen, waar ze vanaf het eerste moment een enorm haat naar voelde.
In plaats van weg te rennen zoals meestentijds in onze relaties gebruikelijk is, bleef ze bij de ander, bleef ze in de verbinding, totdat ze haar stuk volledig volledig aan die ander had uitgewerkt. 
Dit verhaal en haar moed heeft destijds zo’n indruk op mij gemaakt, dat ik dit tot op de dag van vandaag nooit meer vergeten ben.

Waar aangaan al een heel ding is, is in de verbinding blijven met de ander die je laat zien wie je bent, er beslist nog één!

Dus nogmaals gezegd: waar het wezenlijk om gaat, is enerzijds door de “pijn” heen gaan en anderzijds tegelijkertijd in de verbinding met de ander die je de pijn “spiegelt”, blijven.
Dit is echt een hele lastige hoor, want we zijn allemaal zo geneigd van pijn weg te rennen, maar de keerzijde is… hoe kom je er anders achter – zoals in het voorbeeld hierboven – dat je je stuk(je) werkelijk hebt doorleefd en uitgewerkt.

Degene(n) met wie je het het meest moeilijk hebt, zijn je grootste leraren !!!

Door uit het contact, door uit de verbinding met de ander te gaan los je niets op. Integendeel je loopt weg van de pijn en laat meestentijds ook de ander met pijn achter. Zo zijn er alleen maar verliezers in plaats van dat beiden de heroïsche tocht naar heelheid, naar HEEL ZIJN aan elkaar hebben kunnen voltooien.

Nu ben ik heel benieuwd

Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!

In liefdevolle verbondenheid – Yvonne