De eerste maal dat de “dood” mijn leven binnenkwam, was toen ik nog een klein meisje was en huilend in mijn bedje lag, omdat ik niet wilde dat mijn ouders doodgingen.
Daarna kwam de dood indringend mijn leven binnen toen ik tegen de 30 liep. Opmerkelijk genoeg uitte dit zich in een gevoel dat ik de 30 niet zou halen. Toentertijd stond ik nog niet waar ik nu sta en achteraf gezien zou je misschien kunnen zeggen dat dit wellicht wel met een eerder leven te maken had, hoewel niet mijn voorgaande leven, want daarin ben ik toch een kleine twintig jaar ouder geworden.
Het mag duidelijk dat ik dat de leeftijd van 30 gehaald heb en inmiddels alweer enkele decennia achter mij heb liggen.
De volgende confrontatie kwam toen ik begin 60 was en van het ene op het andere moment besefte dat ik op weg was naar het einde van mijn menselijk leven, dat inmiddels meer dan de helft erop zat en niet dat dit besef mijn leven gigantisch overhoopgooide, maar het kwam wel even binnen.
Inmiddels ben ik weer een paar jaar ouder en wat gebeurde er het afgelopen jaar? Ik zat op een mooie zonnige dag achter in mijn tuin onder de berk en hoorde bij de overburen verderop iemand aanbellen, althans de deur werd opengedaan en er kondigde zich iemand aan met “de fotograaf”. Nou als je foto’s van jezelf wilt laten maken, dan ga je daarvoor meestal naar een fotostudio, dus het eerste wat in mij opkwam, was: “Hé, ze gaan verhuizen.” Later hoorden we inderdaad dat ze teruggingen naar het westen van het van het land om bij hun dochter te gaan wonen. Hij inmiddels een wat broze 81-jarige, zij eind 70 en een jaar geleden geconfronteerd met een vorm van kanker. Hun dochter had ze voorgesteld om bij haar te komen wonen, want “als er iets met jou gebeurt mama, dan kun jij niet voor meer voor papa zorgen.”
Zo verstreken enkele weken. Tot ik op een dag bij de kringloop rondliep en daar een aantal mandala’s aan de muur zag hangen, waarvan mij direct duidelijk was dat deze van de hand van mijn overbuurvrouw afkomstig moesten zijn. Ik realiseerde mij dat mijn overbuurvrouw deze mandala’s ooit met heel veel liefde, aandacht en een factor tijd gemaakt had en besefte hoe pijnlijk het misschien wel was om daar nu afstand van te doen en deze los te moeten laten.
Eind december stond de verhuiswagen voor de deur. Dit kwam pas echt binnen. Wonderlijk genoeg ervoer mijn vriendin die dag precies hetzelfde. Het was bij ons allebei behoorlijk binnengekomen. Echt een diep besef van weer een stukje verder richting einde van ons menselijk leven; echt een diep besef op een gegeven moment dingen los te moeten laten, afscheid te moeten nemen. Het bracht een stukje rouw.
Het raakte ook het besef hoeveel spullen ik eigenlijk in mijn woning heb staan. Best wel een grote woning voor mij alleen en daarbij een behoorlijke tuin, dus in die zin een klein koninkrijkje voor mij alleen. En ja het huis is gevuld – niet zo gevuld dat ik “Je huis op orde” moet inroepen, bij lange na niet – maar elke kamer is volledig ingericht en er staan zeker de nodige zaken in waar ik al een aantal jaren niet naar omgekeken heb. Dus nogmaals het kwam binnen en dit heeft me de afgelopen weken best beziggehouden.
Het heeft gemaakt dat ik inmiddels wat aan het ruimen ben geslagen en de eerste spulletjes via de plaatselijke weggeefhoek heb weggedaan. Ook al het een en ander naar de kringloop heb gebracht, zoals de oude diaprojector van mijn moeder. Op een avond heb ik al haar dia’s nog eens zitten bekijken. Na het overlijden van mijn moeder had ik nog zoiets van misschien een enkele afdruk, maar inmiddels alweer 8 jaar verder voel ik dat ook dit een gepasseerd station is.
Ruimen… En wat gebeurde er verder op ditzelfde moment in de synchroniciteit van gebeurtenissen, bijv. de ontdekking dat de harde schijf van mijn laptop tot aan de rand toe vol zit, dus in die zin word ik wel aan alle kanten uitgenodigd om te gaan ruimen.
En tegelijkertijd word ik benaderd voor een interview en laat het onderwerp nou ook over de dood gaan (Zie de podcasts op de website). Zo kwam het aspect dood wel in een heel kort tijdsbestek naar voren.
Eigenlijk is het heel opmerkelijk hoe weinig we eigenlijk over de dood en alles wat deze met zich meebrengt, praten. Het besef van onze sterfelijkheid, het besef op weg te zijn naar het einde van ons menselijk fysieke bestaan. Het gevoel van de vitaliteit van de geest, maar ook het voelen dat het lichaam een tandje trager is. Ik til nog steeds zo’n grote zak kattenkorrels, maar ik ervaar wel dat dit me een paar jaar geleden toch aanmerkelijk gemakkelijker afging en tja, daar hebben we het eigenlijk nooit over, ook niet met de leeftijdgenoten die ik tegenkom. Dan gaat het wel over het wereld gebeuren, maar het gaat niet over wat we innerlijk beleven.
Nog zo’n opmerkelijke confrontatie is het starten van nieuwe uitdagingen: een nieuwe baan, een eigen bedrijf…, de confrontatie hoe jongeren hier vol elan in gaan, hoewel … ik wel mijn accordeon uit de koffer heb gehaald en na vele jaren niet gespeeld te hebben, binnenkort weer op les ga.
En ja, ik kan mij inmiddels er ook iets bij voorstellen dat iemand “het” aan het eind van zijn/haar leven wel goed/genoeg vindt en terug naar zijn/haar huis in de sferen verlangt. Zo mild en liefdevol is het leven in elke fase daarvan.
Zo mijmer ik verder…
En nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van deze blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog / doorgevingen te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne ❤
