Hoe eenvoudig laten we ons niet verleiden om vanuit de macht der gewoonte weer in de zich repeterende rol te stappen van beschuldigen, het bij de ander neerleggen, het beter weten voor de ander. En wat betreft dit laatste… het voelt echt niet fijn als de ander er volop in duikt.
Een ding is zeker, deze weg – een weg van onvrijheid – leidt zeker niet tot nabijheid.
Hoogste tijd dat wij allen in deze tijd onze relaties, dus ook onze vriendschappen werkelijk anders vorm gaan geven, want ook in het delen met elkaar gaan we nog maar al te vaak voorbij aan de essentie van wat werkelijk gezien wil worden.
De afgelopen dagen vond ik teksten van Mieke Vulink herlezend de onderstaande stukjes inspiratie…
“Onze nieuwe relaties zullen vooral dienstbaar zijn aan het versterken van de verbinding tussen de mens die we zijn en de innerlijke Bron. Hierin zullen beide partners – en dit kunnen dus ook onze vrienden zijn -, zowel zichzelf als de ander blijven aanmoedigen om de reis naar het hogere en goddelijke Zelf op nummer één te zetten!”
Wat we in feite allemaal nodig hebben… alleen maar een luisterend oor en bemoediging voor onze eigen weg én “oplossing”!
“Door met je mede-reisgezellen je bewust te blijven dat er achter een pijnstuk vele schatten wachten, kan de boodschap die in elk pijnscenario zit, of zo je wilt ‘de les die jij als ziel wilde leren’ helder worden. Als het helder is geworden waarom jij deze moeilijke situatie in jouw leven aangetrokken hebt, en wat jij hierdoor wilde ontwikkelen, kun je de wond die (waarschijnlijk al lang geleden) in jouw menselijke zijn gekomen is laten helen.
In alle zachte en kwetsbare bereidheid om oprecht te luisteren en te voelen schuif je bij elkaar aan tafel. Je deelt zo open en eerlijk mogelijk waar je in vast bent gelopen. Omdat er zo veel liefde, mededogen en herkenning is, is er een heel groot ondersteunend en veilig veld aanwezig waarin de pijn kan smelten. (Oh hoe heilig en krachtig zijn de spirituele groepen die zó’n veilig veld bieden dat dit ook werkelijk gebeuren kan!!)”
Laten we nooit uit het oog verliezen dat er is niets mis als er pijn is. Wel vraagt het omgaan met die pijn hogeschoolwerk. Geen enkele pijn wordt je door de ander aangedaan. De pijn zit in jezelf en wenst aangekeken te worden.
Als je hier samen zicht op kunt krijgen, dan is dit prachtig. Maar in hoeveel relaties werkt dit al zo. Toch is dit juist hetgeen nu van ons gevraagd wordt!
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne
Relaties werken als spiegels en tonen je ware zelf
Goed luisteren is een kunst die bepaald niet door veel mensen echt wordt gedeeld. Een goede vriend kan dat wel, soms een echtgenoot niet. Dat is dan heel jammer. Respect voor elkaars ziele roerselen en verdriet, pijn, onmacht vind ik heel belangrijk. En vooral niet direct een mening, omdat de ander zo graag wat wil zeggen en zich in zekere zaak beter voelt.
Rusten in elkaars zijn. Meer hoeft er niet.