Graag wil ik je mee terug nemen naar het begin der tijden. Naar dat moment waarin een aantal wezens afkomstig uit hogere dimensies, afkomstig van andere planeten of bestaansniveaus, op Aarde een menselijk lichaam begonnen aan te nemen om voor zichzelf de mogelijkheid te creëren in deze werkelijkheid te leven en bepaalde ervaringen op te doen.
Het was een tijdsbestek waarin geestelijke wezens zichzelf in de materie projecteerden om deel te nemen aan het ervaren van de lichamelijke zintuigen of gewaarwordingen die gewoon zijn voor een aards fysiek lichaam.
Het aannemen van een menselijk lichaam verliep voor hen niet door middel van een menselijke geboorte. Neen, de krachten waarover zij beschikten maakte het hen mogelijk zich direct een menselijk lichaam te materialiseren.
“Het doet mij aan de afleveringen van Startrek denken, waarin de diverse personages zich middels een proces van dematerialisatie en materialisatie van hun lichaam, verplaatsen van het ene naar het andere ruimteschip. En de vraag die zich hierbij aandient: “Is science-fiction nu een vooruitblik op een toekomstige technologie of een herinnering aan een vergeten wetenschap?”
Welnu de geestelijke wezens waar ik het over heb, konden in die beginfase zich een lichaam materialiseren en dit lichaam bewonen, maar met ditzelfde gemak ook weer terug keren naar hun thuisbasis in de kosmos, waarmee ze nog altijd verbonden waren.
Deze Godsmensen creëerden op Aarde een hoog – ook technisch gezien – ontwikkelde beschaving. Een beschaving die in de geschiedenis van de Aarde, zijn weerga niet kende. Veel van hun kennis is nadien verloren gegaan en leeft slechts voort diep in de harten van mensen of is hooguit nog bekend bij enkele ingewijden.
Ze leefden volledig in harmonie met de wet van één, de wet die zegt dat alles in de kosmos met elkaar verbonden is.
Naarmate de tijd verstreek en een aantal geestelijke wezens meer en meer in staat waren stoffelijke sensaties zoals warmte, koude, plezier en pijn te ervaren, hoe meer zij verstrikt raakten in de lichamelijkheid, hoe meer zij uit waren op sensuele genoegens en bevrediging van zelfzuchtige verlangens. Dit had tot gevolg dat zij steeds minder in staat waren zich vrijelijk in en uit hun stoffelijk lichaam te bewegen en hun ware natuur uit het oog begonnen te verliezen. Zij waren in zekere zin in de stoffelijke vorm verstrikt geraakt en verloren hun ware spirituele aard uit het oog.
Allengs raakte het dagelijks leven uit evenwicht. Dit had alles te maken dat de mens verstrikt raakte in de mannelijk pool van het leven, de pool van hebzucht en macht en uitbuiting waar het anderen betreft. Zonder enig respect voor andermans vrijheid en andermans wensen. Het gebruik van materiële dingen voor zichzelf, zonder te denken aan de bronnen ervan noch aan de ellende in de ervaring van anderen. Met andere woorden zonder enige maatstaf, uitgezonderd die van zichzelf. Zo levend raakte de mens diep verstrikt in de stoffelijkheid.
Het is de pool waarmee we momenteel dagelijks mee geconfronteerd worden. Een pool ook die in deze manier van leven ons volledig afscheid van onze spirituele bron en bestemming.
Een pool die ook gelijkwaardigheid en evenwicht in de huidige samenleving volkomen onmogelijk maakt en misschien wel een van de grootste oorzaken van het lijden en alle ziekte in de huidige tijd.
Hoewel de Goddelijke energie door veel mensen inmiddels wel erkend wordt, is deze vooral gebaseerd op het mannelijk Goddelijke en niet op het vrouwelijke Goddelijke. Eeuwenlang heeft de mens vanuit een patriarchaal bewind geleefd. Het zijn de opvattingen van de rooms-katholieke kerk, van machtshebbers, vorsten en vele anderen. Ze vertolken macht en hebzucht, vaak ook brute macht. Een dergelijke vorm van macht leidt naar strijd, naar oorlog en bloedvergieten, naar het verkrachten en uitbuiten van meisjes en vrouwen, naar armoede en naar diepe emoties van pijn en verdriet, maar zeker niet naar gelijkwaardigheid en evenwicht. En velen onder ons hebben hier in de loop van ontelbare levens een eigen bijdrage aan geleverd.
Het is ook dit deel van de Goddelijke energie waar inmiddels veel vrouwen zich mee hebben eigen geïdentificeerd nu zij wereldwijd deel uit maken van het arbeidsproces en andere maatschappelijke structuren.
Deze eeuwenlange manier van leven heeft diepe wonden achter gelaten. Vrouwen worden geweerd uit de kerk en sommige politieke partijen, vrouwen ontvangen niet hetzelfde salaris als mannen in eenzelfde maatschappelijke positie, vrouwen mogen zich niet ontwikkelen en zelfs hun vrouwelijke kwaliteiten als liefdevolle genegenheid en moederliefde of vruchtbaarheid worden weggeduwd of misbruikt. Hun invoelendheid en spiritualiteit wordt er soms letterlijk uitgebrand.
Dit heeft veel trauma’s bij ons ontwikkeld en diepe wonden achter gelaten.
De hierboven geschetste manier van leven focust zich op een materiële werkelijkheid en heeft de mens – zowel man als vrouw – afgesneden van zijn vrouwelijke – Goddelijke – energie.
Nu alle materiële structuren het eind van hun levensvatbaarheid hebben bereikt, ligt er voor de mens een grote uitnodiging aan zijn voeten, namelijk om de overgang van een patriarchale naar een meer matriarchale samenleving te bewerkstelligen – het mannelijke en vrouwelijke dienen nu met elkaar in balans te komen – alsook om tegelijkertijd zijn trillingsfrequentie te verhogen, op te heffen naar een hogere energie, waardoor een nieuwe samenleving kan ontstaan.
Alleen zo kan er een einde komen aan het bewind van alle machtshebbers die als planten zijn die niet kunnen assimileren en daarom het kant en klare product (de liefde) afpikken van andere planten (onschuldige mensen), als ware parasieten. Want wat zijn machtshebbers zonder de mensen waar ze macht over kunnen hebben? De angst is hun voeding. Alleen vanuit liefde heeft de betekenis van hun macht totaal geen nut meer en het is dit wat hen ook bang maakt.
Macht heeft totaal geen nut meer, wanneer zij wordt aangeraakt door de trilling van liefde.
Alleen zo is het mogelijk dat er een tijd komt waarin we de Aarde als planeet kunnen opheffen naar de hogere energieën van invoelendheid, mededogen en compassie. Alleen zo kunnen wij werkelijk vrede bewerkstelligen. Alleen zo kunnen wij een einde maken aan al het lijden, ons lijden. Alleen zo kan een paradijs ontstaan.
Graag wil ter afsluiting nog de volgende overdenking aan je meegeven:
“Om jezelf weer compleet te maken kun je jezelf volledig accepteren in alles wat je bent. Accepteer zowel je lichte zijde als ook je donkere zijde. Accepteer je liefde, maar ook je angst. Accepteer je macht, maar ook je onmacht. Accepteer je vrede, maar ook je onvrede.
Door jezelf volledig te accepteren – ook je schaduwkant – zul je al je opgesplitste energie weer verenigen tot voelbare eenheid van energie.
Laat alle oordelen varen, ook het oordeel naar jezelf.”
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
