In het begin was er niets, helemaal niets… Deze gedachtegang wordt onder meer beschreven in het scheppingsverhaal van de Maoriʾs. Het is een van de bekendere verhalen uit de Maori-mythologie en verwoordt het ontstaan van de wereld volgens de Maoriʾs.
Maar ook binnen het Christendom wordt gezegd, dat voordat God deze wereld schiep er niets was.
Aan dit niets moest ik denken, toen ik een aantal dagen geleden midden in de nacht wakker werd met een bitterzoete pijn van emoties die de avond ervoor geraakt waren. Na een flinke huilbui belandde ik vervolgens in een gevoel van leegte.
Het is niet de eerste keer dat ik een dergelijke leegte ervaren heb. Eerder in mijn leven kwam ik erin terecht, nadat mijn partner onze relatie had beëindigd en ik vanuit het diepste verdriet via de leegte doorschoot in opperste gelukzaligheid. Tranen van verdriet veranderden van het ene in het andere moment in tranen van geluk.
Die nacht belandde ik wederom in het mij inmiddels bekende en zo vertrouwde gevoel van leegte. In het midden van de nacht waar de dingen voor mij vaak zo anders aanvoelen.
Er ontstond een besef hoe ieder mens slechts een stukje van die – niet te bevatten – waarheid leeft. Bekenden in mijn directe omgeving die zich bijv. bezig houden met het reinigen van huizen of mensen déblokkeren. Bezigheden die op geen enkele manier deel van mijn eigen werkelijkheid uit maken. Dat hoeft ook niet. Het is immers onmogelijk om in een leven alles te leven; alles te ervaren.
Maar het houdt tegelijkertijd wel in, dat niemand van een ander mag verwachten dat de ander ook maar iets van een ander ervaringspakket overneemt.
Op de een of andere manier belandde ik hierover in gedachten over illusies. Zodra je beide bezigheden voor waar aanneemt, dan is dit zo. Maar neem je ze niet voor waar aan, dan hebben deze – althans in mijn leven – geen enkel bestaansrecht.
Mijn aandacht verlegde zich naar het fenomeen kanker. Nog maar weinigen weten dat ik ooit een inloophuis voor mensen met kanker en hun naasten van de grond heb getrokken. Hierin heb ik naast velen een stukje op mogen lopen… totdat ik mij realiseerde dat ik door alle energie die ik er in stak, in feite deze ziekte net zo hard in stand hield. Vanaf dat moment kon ik het niet meer en heb ik mijn werkzaamheden ogenblikkelijk de rug toe gekeerd.
Kanker…. een ziekte die zo oneindig veel facetten kent… de fysieke benadering, de emotionele, de mentale en uiteraard en natuurlijk niet te vergeten de spirituele benadering. De spirituele benadering van de existentiële crisis waarin veel mensen bij wie de diagnose kanker gesteld worden terecht komen, dan wel de gedachtegang dat de kankercel zich ongebreideld deelt, invasief ten koste van zijn gezonde leefomgeving. Ligt hier niet het beeld wat de mens in de huidige samenleving ten opzichte van zijn medemens en de natuur doet, verscholen? En wellicht gaat het spirituele aspect nog een stap verder, want is het niet juist in deze tijd dat er heel veel “oude Atlantiërs” in dit leven hun opwachting maken?
Maar geldt desondanks ook hier niet, dat zodra je dit alles voor waar aanneemt, je deze ziekte met alles daaromheen, bestaansrecht geeft?
Zelf onderken ik al een tijdje dat zodra ik emoties ervaar en de daaraan gekoppelde gedachten waarneem, ik in feite tranen vergiet vanwege een illusie. Heeft die ander mij in woorden of handelen iets aangedaan? Zijn mijn gedachten over het gebeuren waar?
Zo beland ik voor mijzelf telkenmale in het gegeven dat alles illusie is.
Natuurlijk is dit moeilijk te verteren voor iemand die net door de diagnose van een ernstige ziekte getroffen is, maar ten diepste kunnen we het erover eens zijn dat we deze hele samenleving, die gebaseerd is op het gemiddelde bewustzijn van velen, ogenblikkelijk zouden kunnen vervangen door een totaal andere en geheel nieuwe samenleving, zodra we er een andere gedachtegang op na zouden gaan houden en hiermede weer een nieuwe illusie om te ervaren in het leven roepen.
Alles wat we denken, krijgen we in deze realiteit ook daadwerkelijk bevestigd. Zolang we uit angst handelen, zullen we een realiteit scheppen die hiermee overeen komt.
Echter … in de leegte is er niets, helemaal niets… Om mijzelf te kunnen ervaren heb ik een zekere “realiteit” nodig, een illusie die een bepaalde tijdsspanne waar lijkt, maar die ook altijd onmiddellijk vervangen kan worden door een totaal andere illusie.
Geboren uit leegte, vanuit de leegte…
Alles is ten diepste illusie!!!
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne
