We zijn allemaal hulpverleners op zijn tijd. We bieden allemaal wel eens een luisterend oor, maar bleef het daar maar bij…
Vervolgens gaan we “helpen”. Door te helpen schieten we ons doel voorbij. Allereerst halen we de ander weg uit zijn / haar emotie, die als boodschapper van de ziel haar eigen unieke verhaal te vertellen heeft, dus gezien en gehoord wil worden.
Bovendien gaan we in de nood tot hulp ons regelmatig te buiten door allerhande adviezen te gaan geven. Je moet het anders zien, je moet dit laten en vooral dat doen, alsof de ander zelf niet tot een oplossing van zijn of haar problemen in staat is…
Herken je het? Goedbedoelde adviezen… niet fijn toch?
Eigenlijk is het vreemd dat we ons zo te buiten gaan aan hulp verlenen. Veel mensen hangen de gedachte aan, dat geen arts je beter kan maken. Althans je kunt met medicijnen de symptomen WEL onderdrukken, maar er ontstaat hiermee geen zicht op de onderliggende problematiek ontstaat. Je kunt dus niet zeggen, dat er werkelijk van genezing sprake is, immers aan de emotionele en mentale oorzaak van de lichamelijke problemen is geen aandacht geschonken.
Maar wanneer een arts een ander in feite niet kan genezen… waarom zouden mensen dan nog steeds denken dat ze op andere terreinen wel iets voor een ander kunnen betekenen en doen.
Je kunt een ander niet helpen; je kunt een ander niets leren; je kunt een ander niet verder op zijn of haar pad brengen; je kunt een ander niet in / naar een ander bewustzijn brengen…
Het spijt mij, maar je kunt helemaal niets. Het is namelijk iets tussen de mens en zijn of haar Hoger Zelf cq de Lichtwereld.
Voordat ik dit neerschreef, zat ik over dit onderwerp onderweg in de auto te mijmeren. Denk je dat Jezus ooit apetrots in de rondte heeft gelopen, onderwijl verkondigend wie hij allemaal beter had gemaakt… verlamden, blinden, kreupelen, en vele anderen. Hij sprak nooit over zichzelf, maar altijd over de Vader, over God wetend dat genezing iets van een hogere orde is.
Wanneer je nog niet door deze woorden overtuigd bent, sta dan ook eens stil bij het gegeven dat wanneer je voor de tweede keer een boek leest, je andere zaken opvallen dan toen je het voor de eerste keer las. Waarom las je het toen niet, het stond er in feite allemaal in… Herken je het? Je las het niet, je begreep het niet, omdat je er nog niet aan toe was om het te bevatten.
De schrijver van het boek hield het je allemaal voor althans jij interpreteerde de letters naar jouw bewustzijn. Zo gaat het ook met wat je de ander – soms oeverloos – probeert voor te houden.
Dus stop er maar mee, het is verspilde moeite…
En het levert veelal alleen maar irritaties op.
En natuurlijk, ik ben ook hulpverlener, therapeut, coach… maar het enige wat ik doe, is naar het verhaal van de ander luisteren, aanwezigheid, terug koppelen wat ik waarneem, vragen stellen opdat de ander mogelijk zijn of haar eigen antwoord vind. Maar dacht je dat ik ooit enig advies gaf. Never, want dat is mijn leven, mijn visie, mijn bewustzijn over en op het bewustzijn van de ander plakken.
En natuurlijk is het fijn als die ander geholpen is, maar die is niet geholpen, omdat ik ook maar iets heb gedaan, maar omdat ik de ruimte heb geboden dat de ander zichzelf kon gaan helpen.
Dit is waar het in mijn optiek om gaat, dit is in mijn ogen ware en waarachtige hulp.
Luisteren en aanwezigheid…
Dat is alles en tegelijkertijd heel veel!
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
In liefdevolle verbondenheid – Yvonne
