Bijna 200 jaar geleden schilderde Alfred Agate deze afbeelding van een Peruaanse man, die naar de heilige Apus van de Andes kijkt. Hoe zou deze man gedacht hebben over wat er voor hem lag? Zag hij het pad voorwaarts als een prachtige reis? Zouden de bergen en koude obstakels op zijn weg zijn? Zou hij over zichzelf en zijn plaats in het universum nadenken, waar hij vandaan kwam, waarom, of zou hij zich gewoon omdraaien en teruggaan in de richting waar hij vandaan kwam.
Voor mij is dit schilderij een mooie weergave van de toekomst voor ons allemaal. Sommigen zien de toekomst als een obstakel of een moeilijke uitdaging. Een berg die moet worden overgestoken. Anderen zien het pad als een reis naar het onbekende. Weer anderen kunnen er niet mee omgaan en draaien om en rennen weg.
Als ik niet kan bepalen wat de toekomst voor mij in petto heeft, dan denk ik aan de Q’ero en hun benarde situatie die honderden jaren lang deel van hun dagelijks leven heeft uitgemaakt als contractarbeiders voor de ‘hacendero’ landeigenaren van Peru. Ze waren wreed. Zij leefden in overvloed, maar gaven weinig aan de Q’ero behalve het land boven de 14.000 ft., waar ze nauwelijks konden overleven.
De Q’ero volhardden en overleefden ondanks de barre omstandigheden en ondanks de belemmeringen, waarmee ze werden geconfronteerd. Ze keken uit hun stenen hutten en zagen taferelen die zeer vergelijkbaar waren met die van de man op het paard. Ze draaiden zich niet om en renden niet weg van de obstakels waarmee ze werden geconfronteerd. Kou, regen, slechte groeiomstandigheden, weinig dieren om te hoeden en de wrede behandeling van de grondeigenaar.
Ze keerden niet om. Waarom? Zij konden niet, omdat ze moesten blijven, omdat ze eigendom van de grondeigenaar waren.
In plaats daarvan keken ze naar de schoonheid van het land, ze spraken tegen de spirits van de bergen, de Apus. Ze waardeerden de schoonheid en de vruchtbaarheid van Moeder Aarde of Pacha Mama, zoals zij haar noemen. Zij voerden ceremonieën en rituelen in de vorm van offers uit.
Eeuwen gingen voorbij en de woorden werden gehoord. Ze kregen hun vrijheid en hoewel ze nog steeds worstelen met zaken als gezondheid en armoede, is hun leven voor het grootste deel verbeterd.
Voor mij keken ze naar de bergen als een prachtige reis, een moeilijke reis, maar één gevuld met schoonheid. In ons dagelijks leven worden we geconfronteerd met vele uitdagingen. Als we deze als onoverkomelijk beschouwen, als we ons omdraaien en wegrennen, zullen we er niet zijn wanneer de veranderingen zich aandienen.
Ik wil mijn gedachten vormen op de Q’ero ervaring. Wees consistent in wat je gelooft, zie de schoonheid in de uitdaging en de reis en de waarde van de deugd van geduld, na verloop van tijd ervaren we gegarandeerd verandering. Verandering brengt altijd mogelijkheid en mogelijkheid leidt uiteindelijk leidt tot overvloed. Dus kijk naar de berg alsof het een prachtige ontdekkingsreis en mogelijkheid is. Als elke uitdaging zo mooi lijkt als deze, zou ik elke dag op het paard stappen en voorwaarts rijden, de rivier oversteken en de toppen van de pieken.
Bron: Path of the Sun
En zie ik zag een nieuwe wereld…
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen.
In liefdevolle verbondenheid
Yvonne
