Vandaag word ik overvallen door tranen.
Tranen vanwege een gevoel van verantwoordelijkheid voor de immense uitdaging waarvoor ik sta.
Tranen om met een prachtige groep zielen een pad te gaan leiden.
Tranen van nederigheid van wie ben ik?
Tranen van geluk over het wonder wat zich ontvouwt.
Tranen van verbazing en ontzag.
Tranen om alles wat geweest is, leven in 3D is voorbij.
Tranen over de leegte die zich ontvouwt.
Tranen die slechts tot overgave kunnen leiden.
Mijn handen gericht naar de hemel en de goddelijke uitdrukking in mij.
Leidt mij.
Het licht in mij zwelt aan.
Ik word omringd.
Welkom thuis.
De sluiers tussen de dimensies worden dunner.
Opgenomen in een andere realiteit.
Ik ben thuis.
En tegelijkertijd de pijn, de menselijke pijn, het afscheid van al het oude, het oude wat geweest is, slechts een herinnering in mijn zijn.
Nieuwe ontmoetingen zullen volgen, oude verbindingen losgelaten. Zij hebben hun rol vervuld en kunnen of gaan nog niet mee.
Een menselijke golf van verdriet welt omhoog.
Weemoed om wat was of niet mocht zijn.
Het “spel” wordt nu gespeeld in vele frequentie lagen.
Ik kan alleen maar buigen voor waarin ik mag zijn.
Leegte omringt mij.
Er is een stille wekroep: Kom maar, kom”.”
Het is gedaan. Het is volbracht.
Aan mijn voeten, een rimpelloos meer, geen zuchtje wind.
Het is mijn uitademing, de adem van god die er leven in mag brengen.
Ik aarzel… de pijn van het achterlaten is groot, ook al lonkt het nieuwe.
Maar ik weet, ik kan niet terug.
Niet voor mijzelf, maar ook niet voor de ander.
Het is door mijn adem dat ik de schepping – ook voor hen – belevendigen kan.
Rust en een bitterzoete pijn: het afscheid van alles wat mij ooit zo vertrouwd was.
Ik Ben. Al-Eén.
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
