Verlangen (2)

Ieder mens kent het gevoel dat er nog iets van waarde in zijn leven wacht dat hij niet kent. Iets waar hij ook niet bij denkt te kunnen. Men benoemt dit bijvoorbeeld als “God”. Men zet dit lang buiten zichzelf. Dan ontstaat er dus weer een verlangen en een beweging: om die buiten-God binnenin zich te halen. Maar daarmee zijn we er natuurlijk niet, want dit is illusie nr. 1 bestrijden met illusie nr. 2. Dat wat wezen-lijk binnenlaag is is verlangen! Niet het verlangen dat wij van buitenaf kennen en waar ik in de vorige tekst over schreef. Maar het inwezenlijke verlangen dat hele heelallen voortdrijft en ook de mens. God zelf. God is verlangen. Het bewegen van God is verlangen. De liefde is verlangen.

Dus gaat het erom dat men zichzelf gaat zien, met als binnenlaag: verlangen. Niet als het verlangen van de buitenlaag in de vele vormen en soorten die je al kent, maar als het verlangen zelf, dat de bron is van alles wat beweegt. Dat is nieuw voor veel mensen. Veel mensen zien zichzelf juist statisch, in het beste geval als een statisch zonnetje licht. Maar nu gaat het erom jezelf te herkennen als puur verlangen, onderdeel van het Grote verlangen dat alles doet bewegen.

Nu gaat het erom om dit verlangen, het verlangen zelf, zachtjes maar vastberaden te laten doorstromen in de buitenlagen. De buitenlagen niet meer te laten reageren op de buitenverlangens. Dat is mooi gezegd. Maar hoe doe je dat?

Vóór alles is nodig: een sterke individualiteit. De sterke individualiteit is dat wat het proces kan herkennen, kan geleiden en uiteindelijk de integratie van binnen en buiten kan volvoeren.
Een sterke persoonlijkheid dus? Nee, individualiteit en persoonlijkheid zijn niet hetzelfde. De persoonlijkheid heb ik vorige keer beschreven, daar waar ik de buitenlaag omschreef. Maar de individualiteit heeft daar niets van weg. Het is het diepe gevoel dat Jij Bent. Jij Bent. Individualiteit is Ik Ben. De aard van Ik Ben is verlangen. Maar dan verlangen zonder al die dingen die de persoonlijkheid eromheen weefde.

Individualiteit alleen kan het proces volvoeren waarin binnen en buiten aaneen geschakeld kunnen worden. Hoe doet individualiteit dat? Door aanwezig-zijn. Aanwezig-zijn is een sleutelwoord hierin. Als je niet aanwezig bent, word je aandacht weggevoerd. Dit gebeurt in je verlangen oude stijl. Daarmee liet je je meevoeren door de roes, de extase, de prikkeling van de jacht van het verlangen. Dat maakte je juist minder aanwezig. Maar volledig aanwezig zijn en volledig bewust zijn lopen parallel. Wat dan ontstaat is de bewuste keuze. De keuze die niet meer afhangt van wat toevallig aangeboden wordt. Die niet meer afhangt van jouw specifieke reacties, maar die opwelt uit het binnenste: een daad die volvoerd moet worden zonder verwachting, zonder doel, zonder drang naar vervulling! (De drang naar vervulling die altijd wel ergens weer op teleurstelling uitdraaide…)
Zo werken de sterren, de engelen, de mensen die aan het rad van voortdurende begeerte zijn ontsnapt en het echte verlangen hebben herkend. Zo verlangt God. Het echte verlangen is de bewuste keuze en de pure daad die daaruit voortvloeit.

Wie dat voor de eerste keer probeert, ervaart iets vreemds. Hij of zij is gewend om álles, maar dan ook álles te doen op de stuwkracht van het verlangen, van welk verlangen dan ook. En dat was maar goed ook, anders was men nooit verder gekomen. Was men nooit gekomen op het punt dat de stuwkracht van het oude verlangen losgelaten moet worden ten bate van een pure daad die opwelt uit het binnenste zelf. Nu moet er een daad gesteld worden die de oude stuwkracht mist. En de mens die dat wil doen, komt voor een muur te staan, omdat er niets meer is dat hem in beweging kan zetten. Dat klopt, want nu moet hij puur zichzelf vanuit puur zichzelf in beweging zetten. Als het ware zonder de oude motor. Wij kunnen ons niet voorstellen dat we daden kunnen stellen zonder de gewende motor. Zelfs, als we vanuit ons allerbinnenste weten dat we een daad moeten stellen, wachten we nog steeds af: tot het moment dat de motor zal gaan starten en je voortduwt. Op een impuls. Op een teken. Anders doen we het niet.
Nu moeten we zelf én impuls én verlangen én daadkracht tegelijk zijn. Dat is zeer ongewoon. Zo ongewoon dat we lange tijd kansen voorbij laten gaan en liever niet handelen.

Het gaat echter om handelen vanuit de bewuste keuze, vanuit de individualiteit, vanuit het 100% aanwezig zijn.
Dan ontstaat er ook een stuwkracht, maar die zou je vanuit het gewone taalgebruik geen verlangen noemen. Toch is dit het Verlangen Zelf. Het is de goddelijke daad. De blanco-gestelde daad. Niet blanco is de daad die vastzit aan verwachtingen, die afhankelijk is van een sfeer, van een impuls die je niet ziet als jezelf, die vaak gevolgd wordt door teleurstelling, pijn, verdriet, of daarentegen juist door herhaling van het verlangen naar het zoete: “Dit wil ik wéér!”
Blanco is de daad die ontstaat door aanwezig te zijn in het moment en dat moment te vervullen. “Je bent een levensvatbaar moment”, en zo is het wanneer je het Verlangen zelf bent en daaruit de daad stelt. Er is dan geen verwachting, geen doel, geen gegeven dat nagestreefd wordt, geen teleurstelling. Er is geen gevolg.

Ga je daarin staan, en heb je de eerste stap van zo’n blanco daad gezet, dan komt er ook een opstuwing. En even denk je dan: “Hé, voert mij het oude verlangen dan weer?” Nee, want in deze stuwkracht ben je niet uit op al die vervolgdingen waar je in het oude verlangen wel op uit was. Wat is dan die stuwing?
Van binnenuit wordt de aanzet tot de daad gesteld. Jij bent daarbij, je kiest dit bewust, je bent aanwezig. Die binnenste beweging voert een rilling, een trilling door al je lagen, ook door de buitenste waarmee je de daad in de stof vormgeeft. Normaal zou je je nu aan die stuwing overgegeven hebben, aan de roes daarvan, min of meer slapend beantwoordend aan wat je voortdreef. Nu niet. Nu ben je aanwezig. Nu ben je in verbinding, dat wil zeggen: je kent je laag van geest, van binnenste, en je erkent ook je laag van stof, je buitenste. Je bent aanwezig bij hun bewegingen, je bent er je bewust van, je leert ze door en door te weten.
Het is de opgave van de mens om in de aanwezigheid te zijn.

Vorige keer schreef ik dat één van de meest intense verlangens in iedere mens is: aanraken en aangeraakt te worden. Dat is niet voor niets. Dat komt doordat diep in ons hart het weten verscholen ligt wat aanraking eigenlijk kan bewerkstelligen. Want vanuit de aanwezigheid in beide lagen, de bewuste verbinding, de totaliteit in stof en geest, kan een mens een ander mens aanraken en dan gebeurt er werkelijk iets. Wat vroeger gebeurde op vleugels van verlangen en uit drang naar vervulling, hoe subtiel ook, kan nu gebeuren uit volledige aanwezigheid. Dus niet alleen vanuit geest (het denken van de persoonlijkheid) en denken dat als je vanuit geest contact maakt, of “licht stuurt” o.i.d., dat het dan goed is. Ook niet alleen vanuit stof, dus vanuit het verlangen van de stof, de behoefte in de stof. Nee, aanraking vanuit je aanwezig zijn in geest en stof, en dus bewust ervan dat je de ander dan ook aanraakt in diens geest en stof tegelijkertijd.
Dit is de aanraking die vernieuwing kan brengen.
Dit is de aanraking die vernieuwende kracht in zich draagt (iets wat we eigenlijk altijd van aanraking gehoopt hebben, maar wat zo zelden uitkwam).

Ik heb hier niet op het oog de soorten van genezing door handoplegging, door strijken, door energie-overdracht, enz. Ik heb hier ook niet op het oog de sexuele orgies en uitspattingen en verslaafdheden. Maar iets ervan zat er natuurlijk wel in, anders hadden we die, toen we nog zo in de buitenlaag leefden, niet zo sterk nagestreefd. Iets in ons wist dat de aanraking vernieuwing kon brengen. Alleen wisten we nog niet hoe dit in aanwezig-zijn, individualiteit, verbinding kon en moest gebeuren.
Het is de aanraking van mens tot mens tot mens, waarin geest en stof ieder hun volledige plaats krijgen. Dat kan gebeuren door sexualiteit, maar het hoeft niet. Het kan ook gebeuren van oog tot oog, van hand tot schouder, mits degene die aanraakt maar totaal aanwezig is, vanuit zijn Wezen.

Dit hebben we altijd verlangd, maar dit hebben we vanuit onze buitenkant verlangd. Daardoor hebben we er zoveel misvorming op zitten, zoveel pijn en zoveel onvolkomenheden. Nu kunnen we het verlangen daartoe zijn, vanuit de binnenkant. Het buitenkant-verlangen brengt tot een bepaald punt en op zijn weg daartoe brengt het veel verandering en groei tot stand. Het waren uitnodigingen waarop we reageerden, waarop we ook samengingen, in groeps- en soms zelfs in wereldverband.
Het binnenkant-verlangen dat wij zijn, heeft die uitnodiging niet meer nodig. Het ontstaat uit het weten. Uit weten en aanwezig zijn, uit de bewuste keuze voor dát moment dat daaruit voortvloeit, uit de puurheid. Uit het blanco-zijn en volledig wakker.

In dit tijdsbestek kunnen we er niet meer omheen dat het handelen vanuit het verlangen zoals we dit vanuit de buitenkant deden, niets meer oplevert, integendeel zelfs een gevaar is voor onszelf en vooral voor onze omgeving. Daarom moet de mens zichzelf gaan kennen. Zich-Zelf. Niet meer zichzelf willen of durven te kennen is een kwaad. Daarbij vallen al onze vorige vormen van “kwaad” en “zonde” in het niet. Wij moeten onszelf weten in onze uiterlijke lagen, met alle herhalingen, pijnen en verwachtingen van dien.
Wij moeten onszelf weten in onze innerlijke lagen, in hun goddelijk verlangen, in hun bewegingen, in hun Zijn.

De uiterlijke lagen zoeken altijd herhaling en zoeken altijd zekerheid.
De innerlijke laag is de zekerheid en zoekt die dus nooit. Zij zoekt het leven.
Daarom is de daad vanuit het innerlijk verlangen dat men is, een daad waaraan niets meer “aanhangt”, een blanco daad. Daardoor geeft dit soort daad leven, vernieuwing. Daarom geeft een aanraking van een mens die dat aandachtig is, leven en vernieuwing.

Een mens die zichzelf kent tot in zijn allerbinnenste kern is als een atoom dat opgloeit.
De kracht die door de daad van zelf-herkenning ontstaat is atomaire kracht. Als atomen dan fuseren, ontstaat er een kracht die de scheppingskracht zelf is (de buitenkant van dit gebeuren kennen we al in onze wereld). Als een mens die deze atomaire kracht in zichzelf heeft herkend en samengevoegd heeft met zijn buitenkant, een ander mens aanraakt, hoe dan ook, ontstaat er vernieuwing van schepping. Dát is wat er dan gebeurt.

Dit is de daad die een hele wereld kan vernieuwen. De vernieuwing van de wereld komt niet van buiten af, maar komt door het individu. Daar begint het mee. Door jou. Door mij. Door iedereen. Door de aanraking vanuit de individualiteit, het Ik Ben, van levende mensen, gewoon in de stof levende mensen. Wij kunnen de stof in haar werking kennen. Wij kunnen het binnenste, de geest kennen. Wij kunnen volledig aanwezig zijn. In de Verbinding. Aanraken.
Dit is de roep. Dit is het verlangen. Dit is het verlangen van de wereld, diep binnenin.
Dit kan nu gebeuren. Dit jaar. Deze maand. Deze dag. Nu!

Nu ben ik heel benieuwd

Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!

In liefdevolle verbondenheid – Yvonne