De afgelopen jaren heb ik geleefd vanuit de overtuiging dat wanneer ik mijn fysieke met de daaraan gekoppelde emotionele en mentale blokkades uitwerkte, de dichtheid van mijn fysieke lichaam hierdoor veranderde, waardoor ik – de ziel / het bewustzijn wat ik werkelijk ben – meer kon incarneren, indalen in mijn fysieke voertuig. Ik werd destijds in deze overtuiging bevestigd op het moment dat ik daadwerkelijk kon ervaren dat mijn bewustzijn vele malen groter was, dan mijn fysieke lichaam/voertuig daadwerkelijk kon bevatten.
Een aantal weken geleden begon ik deze gedachtegang van het ene op het andere moment in twijfel te trekken. Is het (nog) wel waar wat ik denk? Deze twijfel vertelde mij in ieder geval dat er klaarblijkelijk iets was, wat ik mocht weten.
Normaal gesproken laat ik een dergelijke vraag ergens aan de zijlijn van mijn leven met mij meelopen, hoewel dit niet zo concreet is als dat ik het nu stel.
De eerste die mij “hielp”, was een groepslid die een opmerking onder een van mijn persoonlijke stukjes in de groep zette. Ze vertelde dat ze in haar praktijk mensen opmerkzaam maakte op hun pijnpunten, waardoor deze mensen konden gaan beseffen in welke richting ze de oplossing voor hun problemen konden vinden.
Een besef donderde letterlijk in mij binnen: “We zijn continue bezig mensen te behandelen in datgene wat ze niet zijn!”
We onderkennen allemaal dat artsen – althans de meeste – voornamelijk bezig zijn aan ons fysieke voertuig te sleutelen zonder dat ze stil staan met de aan de kwalen gekoppelde emoties. En hoewel psychologen, therapeuten in wat voor hoedanigheid dan ook veelal onze emotionele en mentale blokkades als speerpunt van hun behandeling inzetten, doen ze in feite niet anders. Mensen behandelen, begeleiden in hetgeen ze NIET zijn.
Vanaf dat moment prik ik dagelijks door illusies heen. Wat wij in de wereld waarnemen is een manifestatie gebaseerd op de meerderheid van het collectieve bewustzijn, maar het is wel een illusionaire wereld, een droomwereld. En op die illusionaire wereld haken wij allen in en bestrijden haar op alle mogelijke manieren.
Of wij nu demonstreren tegen vermeend onrecht als deel van de droom, onze afschuw uiten tegen een oorlog als deel van de droom of een verplichte prik als deel van een droom die echt niet voorkomen wordt door weerstand te bieden, omdat we dan nog steeds de droom voor waar aannemen.
Dagelijks ontdek ik ook stukjes waarin ik zelf ook nog aan/in de droom vastzit. En soms kan het nog even niet anders, maar toch…
Dit alles nodigt mij alleen maar uit mij nog meer bewust te worden van het feit dat ik droom, dat wij met zijn allen dromen en te beseffen dat we vanuit de waarheid van wie we werkelijk zijn – the truth of who we are – uit elke droom kunnen stappen om onze scheppingskracht opnieuw in te zetten.
Vanuit de waarheid wie ik ben, heb ik zelf het afgelopen jaar twee keer kunnen ervaren dat ik een opkomende “griep” binnen een halve dag een halt heb kunnen toeroepen, omdat ik vanuit vrije wil de keuze heb om iets wel of niet te belevendigen. Dit brengt mij volop in zelfonderzoek, want dat er voor mij nog veel meer te ont-dekken valt en ik ook al hetgeen ik waarneem nog niet in woorden kan uitdrukken, is een huidig gegeven.
In ieder geval is mij duidelijk dat mijn twijfel die ik in de eerste alinea naar voren bracht op zijn plaats is en mij een persoonlijke boodschap bracht. Wij – dokters, therapeuten, lichtwerkers – behandelen de fysieke, emotionele en mentale identiteit van onszelf en onze medemens oftewel wij behandelen hetgeen wij zelf en de ander niet is! Het houdt ons wel aan het werk, maar het brengt niemand verder !!!
Nu ben ik heel benieuwd
Wat is jouw grootste inzicht na het lezen van mijn blog? Laat je het weten door je reactie in het reactieveld hieronder te plaatsen? Ik ben je altijd dankbaar als je de tijd neemt om mijn blog te lezen en erop te reageren!
