Toen Lord Melchizedek mij enkele maanden geleden uitnodigde om een Ascensie Intensive 2.0 neer te gaan zetten, kwam er vanuit de grond van mijn hart een diepe “Ja!”. Op dat moment besefte ik nog niet waar dit voor mijzelf toe zou leiden.
Vanuit wat op gang kwam, ontstond de behoefte om mij daadwerkelijk een tijdje uit het dagelijks leven terug te trekken en hoewel ik dagelijks op Facebook stukjes plaats, aan het Magazine of mijn boek schrijf, is het precies wat er ook gebeurt.
Vanuit de verandering die ik waarneem, ontdek ik dat zoveel posts die op Facebook langs komen niet meer resoneren met wie ik innerlijk inmiddels ben. Onderwerpen als relaties, tweelingzielen, narcisme – ik heb het allemaal ervaren – kunnen mij niet meer boeien. Het wereldgebeuren lijkt soms een ver van mijn bed show, hoewel ik nog dagelijks even de tijd neem om een bescheiden hoeveelheid nieuws tot mij te nemen.
Hiervoor in de plaats is een ontstellende hoeveelheid innerlijke rust gekomen en daarmee vertrouwen of misschien wel weten.
Toen er kort geleden een gebeurtenis plaatsvond waardoor ik voorheen steevast in een emotionele laag belandde, bleef de rust en in de verte nam ik waar dat er ergens – als in een oud verleden – nog iets resoneerde, een oude herkenning waar ik nu niet meer in hoefde te stappen. Alsof ik een keuze had, die eigenlijk al geen keuze meer was.
Afgelopen week ervoer ik voor het eerst een gevoel van gevuld zijn / vervuld zijn. Een zekere volte. Misschien was dit gevoel er al eerder, maar de ervaring kwam nu pas ten volle in mijn gewaar zijn terecht.
Toen wij gistermiddag in een kleine groep bijeen waren en een van de deelnemers verwoordde dat ze Maria Magdalena zag staan, kon ik MM onmiddellijk waarnemen. In haar handen hield ze een schelp met daarin voor ieder van ons een prachtige parel.
Het is opmerkelijk dat al het vertaalwerk haar functie heeft gehad, waardoor ik nu kan deelnemen aan een grenzen overschrijdende internationale groep.
Het licht was overweldigend en ik weet dat het de komende weken nog met octaven zal stijgen.
Intussen ontstond het besef dat geen enkele kogel ons kan schaden, omdat we werkelijk in staat zijn om ons lichaam ogenblikkelijk te repareren of te vernieuwen. Het is nu voelbaar – hetgeen voorheen nog een mind weten was – hoe de priesters bij de ondergang van Atlantis en Lemuria tot het laatst toe zijn blijven zingen, voordat de golven ook hun lichamen overspoelden. Het is nu voelbaar hoe de Katharen zingend naar de brandstapel hebben kunnen gaan.
Het is nu voelbaar dat de prik ons niet kan schaden, tenzij we er mee instemmen (uit vrije wil of omdat we dit geloven). We kunnen alle effecten neutraliseren en ons DNA repareren mits we op die hoge frequentie blijven.
Het is nu voelbaar buiten de wereld te staan, niet als een vlucht maar domweg als gevolg van een andere frequentie.
Mijn dag sloot gisteren af met een opmerkelijke ervaring. Toen ik nadat ik mijn tanden had gepoetst naar mijn bed liep, was alles ineens anders. Het was niet Yvonne die door haar woning liep, maar het was de woning die zich in MIJ bevond. Alles vindt plaats in mijn bewustzijn.
Nu ben ik heel benieuwd
